پیش بینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان با اختلال نارسایی توجه - بیش فعالی بر اساس استرس و شیوه برخورد والدین

هدف پژوهش حاضر پیش­بینی عملکرد تحصیلی دانش­آموزان با اختلال نارسایی­توجه - بیش­فعالی بر اساس استرس و شیوه برخورد والدین بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل همه دانش­آموزان با اختلال نارسایی­توجه - بیش­فعالی پایه سوم ابتدایی شهر همدان در سال تحصیلی 91-92 بود که از بین آن­ها 50 نفر به عنوان شرکت­کننده در پژوهش با استفاده از روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب شدند. برای غربالگری و گردآوری داده­ها، پرسشنامه خانواده- مدرسه(میدگت،2000)، مقیاس کانرز والدین)کانرز، 1998(، مقیاس استرس والدین (بری و جونز، 1995)، مقیاس هوشی ریون کودکان و آزمون عملکرد تحصیلی محقق ساخته مورد استفاده قرار گرفت. جهت تحلیل داده­ها از روش­های آمار توصیفی مانند میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی مانند همبستگی ساده و تحلیل رگرسیون به شیوه گام به گام استفاده شد. یافته­های پژوهش نشان داد که بین شیوه برخورد ابزاری والدین با عملکرد تحصیلی دانش­آموزان با اختلال نارسایی­توجه - بیش­فعالی ارتباط مثبت و معنادار و بین شیوه برخورد کنترلی و استرس والدین با عملکرد تحصیلی آن­ها ارتباط معکوس و معناداری وجود دارد. نتایج نشان داد که شیوه برخورد کنترلی و استرس والدین توانستند به طور معناداری عملکرد تحصیلی دانش­آموزان با نارسایی­توجه - بیش­فعالی را پیش­بینی کنند. همچنین استرس والدین بهترین پیش­بینی کننده عملکرد تحصیلی آن­ها بود. یافته­ها حاکی از آن است که گرچه داشتن کودک با اختلال نارسایی­توجه - بیش­فعالی چالش­های بسیاری برای والدین دارد، اما با آموزش والدین و کمک گرفتن از مشاوران و روانشناسان می­توان روابط کودکان و والدین را بهبود داده و آن­ها را در کسب نتایج تحصیلی بهتر یاری داد.